δίδαξες την ψυχή μου, πως πρέπει να πονεί.
Μου έβαλες το χέρι, απάνω απ’ την καρδιά
και “Σώπα και καρτέρει” μου είπες σιγανά.
”Μονάχη δε σ’ αφήνω, στάσου σαν πρώτα ορθή,
εγώ θα σου απαλύνω, την κάθε σου πληγή.
”Σαν το γενναίο στρατιώτη, τον άξιο μαχητή,
που απ’ τη γραμμή την πρώτη τα βόλια θα δεχτεί
”έτσι κι εσύ τον πόνο σα δώρο να δεχτείς
ασύγκριτο, το μόνο αντάξιο μιας ψυχής.”
Σαν ήρθες στο κελί μου, κυρά μου Υπομονή,
διδάχτηκε η ψυχή μου πως πρέπει να πονεί.
- Μυρτιώτισσα
Υπομονή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι επιμονή...
Όμορφη Κυριακή!
Την υποδέχεται όμορφα η ψυχή μου αυτού του είδους την ποίηση,το 'ερωτικό κάλεσμα' ακόμα καλύτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αντί-θέση με πολύ σκοτεινιά που κυκλοφορεί στα blog .
Καλό βράδυ
Όλγα καλημέρα. Κάπου διάβασα ότι ο πόνος των ανθρώπων είναι το ωραιότερο δώρο της ζωής, γιατί απλά αποτελεί την ουσιαστικότερη απόδειξη ότι ακόμη είναι ζωντανοί! Κάτι τέτοιο, καθώς και το ότι ο πόνος είναι αναπόφευκτος σύντροφός μας νομίζω πως βγαίνει σαν νόημα απ΄το κείμενο. Τουλάχιστον με την δική μου ματιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και στον Κωνσταντίνο. Φιλιά.
πάντα τα ωραια πράγματα κρύβουν και πόνο μαζί τους
ΑπάντησηΔιαγραφή